Remco van Schellen, geluidliefhebber en journalist, nam de eerste podwalk, het luusterloopje in ontvangst. Hij vertelt over de waarde van geluiden. Omdat zijn verhaal getuigt van een intensieve beleving van de Veerse geluiden, hierbij zijn inleiding integraal in dit blog.
Wat goed dat jullie hier zijn, om geluiden te vieren.
Want zo zie ik geluid…. Vooral om te vieren.
Mooie geluiden. De merel die elke avond naar de boom in mijn tuin komt om te zingen. Of het geluid van regen… is heerlijk, zeker als het heel droog is geweest. Dan is dat het geluid van geluk. Al zijn er natuurlijk ook lelijke geluiden. Afgelopen weekend sliep ik nog in een hotelkamer, met een heerlijk bed, direct naast het afzuigsysteem van de keuken, dat maar aan en uit bleef gaan.
Vanmiddag zijn jullie de stad in gegaan, om Veere te vangen in geluid. En ik heb zelf eens nagedacht… wat zijn voor mijn de geluiden van Veere? De klok van het stadhuis, het gekabbel van het Veerse Meer aan de oever bij de Campveerse Toren. De kassa van Oma’s snoepwinkeltje, al hoor je daar nu ook het moderne gepiep van contactloos betalen.
HET geluid van Veere is voor mij de deur van de Grote Kerk.Toen ik ooit nog verslaggever was voor Omroep Zeeland kwam ik geregeld in dat gebouw. Ik weet niet of de deur inmiddels is vervangen, maar toen was het zo’n zwaar deurtje dat piepte en knarste. Elke keer als ik een verslag maakte in de kerk, dan wilde ik die deur laten horen. Want dat knarsssss zegt iets over het gebouw. Zeker als je vanaf de drukke straat via het geknars in de stille kerk komt. Het klinkt direct monumentaal. Het geluid geeft je direct een beeld.
Een keer was ik er voor een reportage over een concert. IN de kerk. Hoe laat je dan dat deurtje horen? Ik weet nog dat ik EEN van de mensen die ik wilde spreken mee naar buiten heb genomen om hem daar te spreken. Op de radio hoorde je het concert, om dan via het deurtje even naar de rust van buiten te gaan, en via het knarsende deurtje terug naar binnen. Ik zei al, ik ben gek van geluid. Want geluiden zeggen iets. Net als verhalen.
Straks neem ik symbolisch de Podwalk in ontvangst. Het Luusterloopje. De podwalk is een redelijk nieuw fenomeen… met oortjes in en je telefoon in de aanslag loop je een route. Landelijk flink gepromoot bij het tv-programma over de geschiedenis van Nederland. Tegelijk is dat luisteren ook weer niet zo nieuw. Hier in het museum Veere krijg je een kastje mee en dan kun je code’s scannen. Je krijgt via het luidsprekertje dan informatie over de heren van Borsele en de andere mooie zaken hier in dit museum.
Maar de podwalk voegt extra lagen toe. Je bent buiten… en voelt dus je omgeving. Je ziet het…. En HOORT het. Door de gesprekken die Theo heeft opgenomen met inwoners van Veere, kijk je met je oren naar de historie. Verteld door mensen die erbij waren, of er veel kennis over hebben. Door de geluiden die Piet heeft toegevoegd, word je meegezogen in de gebeurtenis. Dat maakt het Luusterloopje zo mooi. Je ziet, voelt en hoort.
Ik heb de podwalk thuis beluisterd, op de bank met oortjes in. Zo moet dat natuurlijk niet. Je moet juist hier zijn, om de plek te beleven, van de kat die is ingemetseld, van het uurwerk van de stadhuistoren die hoog en laag slaat, zodat je weet of het een half of heel uur is. En over de rosse buurt van Veere. Die was er namelijk, hier vlakbij.
Hopelijk gaan we veel mensen zien met oortjes in, die lopen, stilstaan, luisteren. Da’s dan vast iemand die het Luusterloopje maakt.
Ik eindig met een uitdaging voor ons allemaal. Dat kun je overal doen. Doe je ogen eens dicht, en luister. Als je op het bankje op het Oranjeplein zit… luister eens naar de auto’s, de vreemde talen, en de meeuw die een stukje vis probeert te pakken bij de snackbar, met zijn kenmerkende meeuwengekras. Of als je op een station wacht. Doe je ogen eens dicht. Je beleeft het dan intenser. De trein die je HOORT aankomen, het gehuil van de rails, de haastige voetstappen van iemand die bijna te laat is.
Maak je eigen podwalk. Kijk met je oren. Dan zie je zoveel meer.
