Zien, waarnemen en onwaarnemen.
Kijken en zien was het grote thema in Veere, kunstenaar Trudie van Haaster nam dat wel heel letterlijk. Haar werk ‘Zien’ betrof ogen, lenzen, kijken en suggesties van kijken. Ze exposeerde in het blauwe huisje op een verscholen plekje in de stad. Bij het zien van zoveel ogen, lenzen en manieren van kijken staat de beschouwer vanzelf stil bij wat er gebeurt. Waarom zijn we gefascineerd? Wat zien we eigenlijk als we waarnemen? Verandert ons beeld als we even met onze vinger over de zachte draadjes wol en het harde metaal gaan? Wat gebeurt er onbewust? Iris Sommer schrijft in haar boek over de zeven zintuigen dat er van alles in je hersenen gebeurt waar je je niet bewust van bent. Zij noemt dat onwaarnemen.
Er was tijdens de kunstroute veel waar te nemen, te zien en waarschijnlijk hebben we ook waargenomen zonder dat dat met oplettendheid gepaard ging.
In de krochten van de stad (vreemd woord eigenlijk ‘krochten’), maar voor Museum Veere zeer toepasselijk, in het water, in galeries en ateliers, tuinhuizen, poortwachtershuisje, kunst was overal. In de kelder en beeldenzaal van Museum Veere waren drie kunstenaars zichtbaar: Wil Goed, Karin Starmans en Saskia Pfaeltzer. Over de samenwerking tussen Kunst in Veere en Museum Veere kunnen we zeer positief zijn: dat was vruchtbare aarde, waar nog vaker in gezaaid kan worden. En het is waar: kunst maakt dat je anders gaat kijken en soms kun je dat letterlijk nemen.
